Waarheid.
Bent u ook zo blij dat die reeks van vier zogenaamde Classico's tussen Real Madrid en FC Barcelona eindelijk voorbij is. Wat mij betreft, zijn die vier wedstrijden, waar vooraf zo veel van werd verwacht, één grote deceptie zijn geworden. En zelden zijn in zo'n korte tijd zo veel reputaties te gronde gegaan.
Laat ik het voor een keertje niet hebben over José Mourinho. Dat het de treurigheid zelve is, dat een coach met zulk prachtig spelersmateriaal zo negatief speelt, spreekt vanzelf. Vooral dinsdag, tijdens de return in Barcelona, bleek duidelijk dat - als Real zowel moet als ook wil - de ploeg helemaal niet is ingesteld om een topwedstrijd naar eigen hand te zetten. Jagen deden maar enkelen en als er al werd aangevallen sloot de verdediging zelden aan, waardoor er op het middenveld grote gaten vielen. Echt spel voor een topcoach onwaardig.
Maar wat mij betreft, was de demasqué van FC Barcelona nog veel opvallender. Op één of andere manier doen we in Nederland altijd net of die ploeg iets heel bijzonders is. De 'heilige graal' van het moderne voetbal. Het stadion, de kleuren, de ploeg, de stad. In Nederland dwepen we altijd nét iets meer met de Catalaanse club dan in andere landen.
Zelf heb ik dat altijd minder. Ik houd meer van het Engelse voetbal dan van al die 'hakjes' en 'tikjes' van Barca. Zie gewoon liever een wilde sliding dan een beschaaft driehoekje. Gewoon een kwestie van smaak.
Na de WK-finale werd mijn liefde voor het Spaanse voetbal - en speciaal dat van Barcelona - er niet groter op. Natuurlijk zag ik ook wel dat enkele Nederlandse spelers af en toe flink uithaalden en dat zowel Van Bommel als ook De Jong makkelijk rood hadden kunnen hebben. Maar gold dat niet ook voor Puyol en Iniesta (de latere doelpuntenmaker, nota bene). En ook ergerde het me enorm dat al die Spanjaarden voortdurend tegen de scheidsrechter liepen te zeuren en te zaniken.
Gek genoeg was me dat niet eerder zo opgevallen en had ik een WK-finale nodig om me de ogen te openen.
Inmiddels is het me duidelijk dat het systeem van Spanje 2010 ook het systeem van FC Barcelona is. Alsof hun techniek alleen niet genoeg zou zijn, heeft het moderne Barca het bespelen van de arbitrage tot een kunst gemaakt. Vanaf de eerste sliding van de tegenstander - correct of niet - begint het theater. Er wordt gebuiteld alsof dat een prijs kan opleveren (en let maar eens op; altijd kijken ze liggend even snel of de arbiter reageert), duels worden opgezocht om overtredingen uit te lokken, protesteren is standaard en nooit - absoluut nóóit - wordt er zonder morren ook maar iets geïncasseerd.
Het is de manier waarop het Barcelona al snel lukt om de scheidsrechter 'om' te krijgen en tegenstanders als Real na zo'n 15 tot 20 minuten gedwongen worden om anders te gaan spelen, omdat felle (en dat is heel wat anders dan onsportieve) acties dan al zo vaak zijn bestraft, dat er van onbevangen spel geen sprake meer is.
Dat Mourinho, een man die uiteraard niks ontgaat, er gek van wordt, kan ik eigenlijk best begrijpen. Ik ben voor de Portugees dol blij dat hij in Nou Camp niet langs de lijn mocht zitten, want ik had me zo maar kunnen voorstellen dat hij de Belgische arbiter De Bleeckere met blote handen zou hebben gewurgd, toen deze de openingsgoal van Real op schandalige wijze afkeurde.
Het vreemdste was nog dat Real nauwelijks protesteerde, hoewel het onrecht dat hen op dat moment werd aangedaan onwaarschijnlijk groot was. Het was de ploeg na vier Classico's op rij natuurlijk al lang duidelijk dat er meer voor nodig is om van FC Barcelona te winnen, dan alleen maar elf goede spelers.
Ik ben er zeker van dat Sir Alex Ferguson eind mei tot de zelfde conclusies zal komen. Ik verheug me nu al op de woede-uitbarstingen van Sir Alex.
