Ik heb een naaste verloren, hoe ga ik daarmee om?

[sinister]

IK heb een vriend die zijn beide ouders heeft verloren aan deze ziekte, hij vond het heel fijn als ie erover kan praten... Dan had ie het gevoel dat hij het beter kan verwerken.
Zelf heb ik een vriend verloren aan scooter ongeluk, een goede vriend verloren aan zelfmoord. Mijn ex schoonmoeder is aan borst kanker overleden. En laats een collega waar ik ong 6 jaar samen mee werkte verloren aan leverkanker. Persoonlijk praat ik er helemaal niet met niemand erover, ik kan het beter in mezelf verwerken...
Het gekke vind ik dat ik er zelf sterker uitkom, en het leven steeds beter leer waarderen.

Sterkte kerel

 

[Martijn #14]

Sterkte man ik weet hoe je je voelt,
ben zelf een jaar terug mijn moeder verloren aan kanker,
en heb hier geleerd van het leven te genieten zolang het nog kan, gebruik je kansen en wacht niet af, praten wil snel helpen, al heb ik het zelf nooit veel gedaan, iedereen zit anders in elkaar en gaat er anders mee om.
verder heb ik nog een tip voor je, leef je eens helemaal uit op een zak zand oid, of ga mountainbiken in het bos, even de agressie kwijtraken, dat werkt erg geruststellend en rust kan je wel gebruiken in deze tijd.
ga er ook niet teveel over nadenken, dan maak je het jezelf alleen maar moeilijk,
het leven gaat door, hoe het ook is

sterkte

 

[de papkarre]

@ iedereen sterkte

Ik ben ook 2 oma's en 1 opa verloren, 1 oma aan kanker, 1 oma aan dementie en mijn opa aan een hartstilstand.

voor de mensen die ook een dierbare zijn verloren of als er iemand anders bijna overlijdt.
ik geef een tip voor als die persoon wordt gecremeerd: laat een deel van zijn/haar as in een sieraad verwerken en doe die sieraad altijd om dan is hij/zij altijd bij je.

Mijn moeder heeft dat ook gedaan bij mijn oma en dat werkt.

 

[Erik.]

Heel veel sterkte Funk :*!

Ik ben 4 jaar geleden mijn tante verloren, en 2 jaar geleden twee goede vrienden in 1 jaar door een auto ongeluk... Wij zijn als vriendengroep toen heel veel bij elkaar geweest, erover gepraat en dat heeft ons allen echt goed gedaan!

Nogmaals sterkte.

 

[ruud.]

wow, ik ken je niet, maar wel erg veel sterkte met het verwerken! Praat er vooral veel over met een goede vriend / vriendin zoals eerder gezegt, geef het ook vooral aan als je daar behoefte aan heb. Ik kan best snappen dat je vrienden zich ook lastig een houding kunnen geven naar jou toe, is niet goed, maar gebeurt wel... En zoek vooral wat afleiding, in welke zin dan ook....

 

[Divided.]

sterkte meer krijg ik er nu niet uit.

 

[Lucien]

Ik zou je de tip mee willen geven dat je geduldig moet zijn met de mensen die naar je luisteren. Voor hun is het evengoed een rot situatie (natuurlijk niet in verhouding met jou), omdat hun meestal ook niet zo goed weten hoe je hier mee om moet gaan. Ik zou zeggen, waardeer de mensen die naar je willen luisteren, dat opzich geeft al voldoening en ik denk dat je je daar maar een beetje op moet concentreren: goeie intenties. Dat ze soms wellicht een beetje klunzig overkomen moet je ze maar niet te kwalijk nemen denk ik. Ik zou mezelf proberen te concentreren op de simpele dingen in het leven. De dood herinnert mij altijd aan de kinderziektes van het leven, dingen die je op een bepaald moment ontzettend kunnen irriteren, en dingen die je bij zo`n ervaring juist heimwee geven aan tijden terug,waarin je je nog kon ergeren aan dat soort dingetjes.

Met dit soort dingen geldt eigenlijk maar één ding: de pijn moet eruit slijten, tijd is het enige 'geneesmiddel'. En tijd heb je niet in de hand, en het ergerlijke is dat tijd langzamer weg lijkt te tikken als je je verschrikkelijk voelt. Aan de andere kant is doodgaan voor niemand vreemd, iedereen krijgt er mee te maken, danwel met naasten danwel met zichzelf. Je staat dus niet alleen.

Ik zou zeggen, gecondoleerd, en veel sterkte met dit bitterzware verlies.

 

[R3-Parts]

Veel sterkte ook vanuit deze kant!

Lijkt me egt verschikkelijk je vader of moeder te verliezen!

Ik heb te horen gekregen dat mijn oom longkanker heeft 2 weken geleden ongeveer het is helemaal uitgezaaid en eigenlijk niks meer aan te doen. Hij is er zelf heel nuchter over en praat er veel over wat ik wel heel knap vind. Zijn woorden zijn: iedereen gaat wel een keer dood alleen nu ben ik(47) wat eerder aan de beurt. Ik vind moeilijk omdat te horen van zo jonge man ! hij heeft nu nog halfjaar te leven 2 maanden terug merkte hij nog helemaal niks !! Hij heeft nu zijn baan opgezegt en het huis waar in die woont met zijn vrouw en dochter is die aan het opknappen om wat moois na te laten en om zelf in een mooi schoon opgeknapt huis aftetellen tot hij overleid.

egt klote hij ziet er slecht uit mager bleek dunhaar herken hem amper zou ik bijna zeggen!

 

[Elias'197]

Misschien weer heel wat anders.
Maar mijn moeder heeft gekozen om een eind aan haar eigen leven te maken, zo'n 3 jaar geleden.

Na een jaar in hevige scheiding te zijn geweest met mijn vader, was ze zwaar depressief geworden. Ook kwam erbij dat ze suikerziekte had, en dus (indien ze haar medicatie niet inspoot) flauw kon vallen en zelfs in coma kon gaan. Het was al een keer eerder voorgekomen dat ze achter het stuur flauw is gevallen, en met 90km/h tegen een huis opgeknalt is, daar is ze gelukkig vanaf gekomen met een gebroken been en een zware hersenschudding.

Echter, op een bepaalde avond was ze opeens weg. Aangezien ze kinderarts was, kon het wel eens voorkomen dat ze 's avonds/'s nachts nog een keer moest gaan werken. Dus mijn broer en ik stonden er niet raar van te kijken.

Vervolgens was ze er 's ochtends bij het ontbijt nog niet. Kan ook gebeuren, dat ze een hele nacht moest werken.

Dus wij naar school toe.. Word ik om 11 uur uit de les gehaald, met de mededeling dat mijn moeder was opgenomen in het ziekenhuis, en dat ze in een diepe coma was.

Mijn vader ( die toen al in onze huidige stadje woonde ) die is zo snel mogelijk vanaf daar naar mijn vroegere woonplaats Antwerpen gereden.
Eenmaal daar aangekomen werd alles ons precies uitgelegd, ze had een aanval van haar suikerziekte gehad, vervolgens had ze veel te veel medicatie ( insuline ) ingespoten, waardoor een groot overschot aan suiker was. Toen is ze flauw gevallen, en gestikt in haar eigen "slaap". We kregen te horen dat er een groot deel van haar hersens zwaar beschadigt waren en dus nooit meer de oude zou zijn.

Een maandje later werd ons medegedeeld dat de dokters de hoop hadden opgegeven, en in overleg met mijn vader hebben ze de stekker eruit getrokken...

Gecondoleert aan iedereen die een naaste verloren heeft!

 

[Dirk.]

Pff.. zware verhalen hier allemaal, allemaal sterkte zoiezo!

Ikzelf heb 1 opa en 1 oma verloren, allebei aan een ziekte.
Maar die waren allebei 75+. Totaal niet lullig/vreemd/hard bedoeld maar dan weet je dat het er aan zit te komen. That's life. Even goed wel last van gehad natuurlijk.
Mijn overgrootmoeder is op haar 97ste overleden. Hier had ik (hoe stom het ook eigenlijk klinkt) ook niet veel moeite mee. Maar dat kwam ook omdat ze eigenlijk haast niks meer zelf kon doen en ik vind dat altijd lastig om te zien.

4 jaar terug heeft mijn vader een hersenbloeding gekregen. Ik ben nog nooit zo bang geweest dan het moment waarop dat gebeurde. :X De eerste 24 uur in het ziekenhuis kon mijn vader nog steeds slecht praten en was zijn linkerkant totaal verlamd. Echt heel eng om te zien. Leeft altijd gezond etc. maar het kan natuurlijk iedereen overkomen.

Na de 24 uur zag ik mijn vader steeds harder vechten om weer de oude te worden. Dat is wonderbaarlijk ook gelukt. Hij zit nog steeds bij dezelfde werkgever en draait soms wel 50-urige werkweken en reist heel Europa af voor zijn werk aangezien hij van Benelux manager naar EU manager is gegaan. Dit had niemand verwacht. Lichamelijk is hij er ook niet bizar veel op achteruit gegaan. (rijdt alleen uit eigen veiligheid geen motor meer omdat zijn reactievermogen iets minder is geworden). Er zijn mensen die gelijkertijd hetzelfde mee gemaakt hebben die nu geen baan meer hebben of verder leven in een rolstoel.

Ik heb dus nog nooit "echt" een naaste verloren maar het scheelde niet veel.

Bij deze nogmaals veel sterkte Funk en ieder ander die hier post!

 

[Funk_dm]

heb er nooit een traan om gelaten op het moment dat hij stierf was de eerste keer.
nu zit ik weer thuis, alleen,mijn praat maatje is naar huis, heb haar gerust gesteld dat er niets ergs zou gaan gebeuren.`
maar weet niet wat er gaat gebeuren, zodra ik thuis ben begint alle ellende op te spelen.
alles wat ik heb meegemaakt qua klote dingen begint terug te komen.
dacht dat ik een sterk persoon was maar dat valt dus vies tegen, zit wederom aan de drank.
vandaag weer met de baas gebeld, eenen al ellende de mensen die ik als 2e familie beschouwde, ik kan ze wel schieten.
wat moet je doen? wat kan je doen? heb altijd gezegt ik red me wel weer.
als ik heel eerlijk ben weet ik het allemaal niet meer.
de drang om overal tegen aan te schoppen, om overal tegen in te gaan word o groot.
af en toe vergeet je dingen doordat je met mensen die om je geven leuke dingen gaat doen, maar in je achterhoofd wil je dingen niet vergeten.
dingen die 's avond's als je alleen zit boven komen.

 

[DeJongh]

Ik heb afgelopen week begrafenis gehad van de moeder van een goede vriendin/collegaatje, ook gestorven aan kanker.

Zij wist niet precies hoe ze moest reageren op het feit dat haar moeder kanker had en overleed hieraan. Ik heb het hier vaak met haar over gehad tijdens de ziekte en na het overlijden en mijn 'tip' is doe gewoon waar jij je lekker bij voelt en praat erover met je vrienden/familie.
Ik heb die vriendin ook gezegt dat ze altijd langs mocht komen, op elke tijdstip van de dag. Neem aan dat jij ook wel bij iemand terecht kunt.

Denk er wel aan dat drank niets oplost, het is fijn om even je emoties los te laten en ergens anders aan te denken. Maar als je nuchter bent gaat het leven weer gewoon verder. Ben met die vriendin afgelopen weken ook een paar keer flink gesneuvelt en heeft voor haar wel een paar onderwerpen losgemaakt waar ze moeilijk over durfde te praten.

Dit is mijn gedachtte erover. Kijk maar wat je ermee doet, iedereen verwerkt toch op zijn eigen manier.

Sterkte verder met het verlies.

 

[Vassago]

Gecondoleerd Funk, sterkte in ieder geval.

Ikzelf ben mijn opa, oma en mijn tante verloren aan kanker.

 

[race_typhoon]

[ame="http://www.youtube.com/watch?v=LEld2kw3pKA"]YouTube - Yes-R ft. Chantal Janzen - Vecht mee[/ame]

Ik heb nooit iemand verloren aan een ziekte o.i.d, maar ik denk dat de tekst van dit nummer je een hoop kan helpen...

Zoals meerderen aangaven, zoek iets tastbaars en draag dit met je mee.. Elk moment dat je er aan denkt kan je dit vasthouden & aan hem denken...

Vergeet niet, hij wil ook dat je doorgaat! Verdriet hebben is gezond en goed, maar het mooiste kado wat je hem nu nog kan geven is doorgaan en laten zien wat je allemaal van hem geleerd hebt....

 

[Pepijn#205]

Gister avond 11uur mijn oma overleden... kon er ook nog wel bij..

Jeej.. ik ben jarig

 

[race_typhoon]

sterkte....

 

[Kay]

Vergeet niet, hij wil ook dat je doorgaat! Verdriet hebben is gezond en goed, maar het mooiste kado wat je hem nu nog kan geven is doorgaan en laten zien wat je allemaal van hem geleerd hebt....

Juist dit moet je goed in je achterhoofd houden Funk! Hij wil ook dat jij een gezonde levendige jongen bent die wat van ze leven maakt! Hij wil dat jij geniet van het leven zolang dit kan. Ik begrijp heel goed wat je voelt, de drang om dingen te doen die verdoven of jezelf even van het gevoel afhouden zijn niet de juiste dingen, maar vaak onvermijdbaar. Je praatmaatje is echt een schat van een meid als ik het zo lees! Goed dat je zo met haar praat.

Wat ik dus denk is dat je zelf nooit echt een prater bent geweest. Altijd de grote, stoere man en alles kan en mag. Nu heb je een maatje om mee te praten en kom je der achter dat het heel erg lekker is om met iemand te praten en je verdriet, maar ook je leuke dingen te kunnen delen. Nu kom je der pas achter wie echt om je geeft en waar je wat aan hebt. Wees zuinig op deze mensen, je zult ze nog lang nodig hebben. Steun ook deze mensen op de punten waarbij jij denkt dat het nodig is of nodig kan zijn.

Sterkte iig... en denk er aan dat je nooit alleen staat!

 

[Paul_v_A]

echt heel erg klote dit, heel veel sterkte ermee.

 

[SiRoj]

Ik heb zelf mijn opa verloren aan kanker.. Gedurende 6 maanden hebben wij hem hier thuis gehad, hij is ook bij ons thuis overleden.. Van het begin van een zere heup, tot het breken van het bot na bestraling toe.. Alles meegemaakt, de fijne momenten, maar ook de nare momenten waarbij hij er niet meer helemaal bij was.. Mijn opa was altijd beresterk en tot op het laatste moment heeft hij naar ons gelachen en verteld hoe ontzettend fijn hij het vond om bij ons thuis te zijn.. Hij heeft zijn hele leven in Genemuiden gewoond, maar vond het fijn om bij ons in Hengelo te sterven... Hij had er zelf vrede mee, afscheid genomen toen hij een weekje met verzorging in Genemuiden zat, 'naar Hengelo om te sterven' ...

Ook mijn 'vrienden' lieten mij toen in de steek.. Ze vonden het erg moeilijk om er over te praten.. Op een zaterdagmorgen brak mijn opa zijn been (kon er ook nog wel bij) en sommige van mijn 'vrienden' konden niet begrijpen dat ik die zaterdagavond geen zin meer had om te boppen naar de discotheek.. Want hun opa zelfs overleden en zij hadden het er niet zo moeilijk mee (maar zij maakten het niet mee in een thuissituatie)..
Het aller vervelendste is nog wel dat zelfs de rest van de familie ons weinig steun bood.. Een telefoontje was nog te veel moeite.. Zelfs toen wij vroegen of zij hem misschien 2 weken wilden verzorgen om zelf er even uit te kunnen na 4 maanden thuiszitten vonden zij het te lastig!

Het is ongelovelijk moeilijk voor anderen om te begrijpen wat je doorgaat, de enige manier om dit duidelijk en bespreekbaar te maken is door met ze te praten.. Nodig ze eens uit om er over te praten.. Geef aan dat je zin hebt aan gezelligheid, mensen om je heen en wat steun van vrienden om je ei kwijt te kunnen.. Je kunt vast ook zelf wel die ongemakkelijke momenten als iemand iets verteld en je niet weet hoe je er op moet reageren..

Ik vond zelf destijds dit een heerlijk nummer.. Brengt (nog steeds) veel verdriet in me naar boven, maar vind het nummer heerlijk om dit te helpen verwerken!
[ame="http://www.youtube.com/watch?v=0GLuqbsMLnI"]YouTube - Editors - Bullets (Version 1)[/ame]