Zondag 3 februari in Peter R. de Vries, misdaadverslaggever:
Peter R. de Vries lost de zaak Natalee Holloway op.
DAGDROMEN OVER EEN
‘ONMOGELIJKE’ OPLOSSING….
Ook een misdaadverslaggever door wiens toedoen al eens eerder geruchtmakende moord- en verdwijningszaken zijn opgelost, dagdroomt nog wel eens over zaken die hij in zijn carriere graag zou willen oplossen. De harde werkelijk is dat dit meestal illusies zijn. De verdwijning van Natalee Holloway was aanvankelijk zo’n zaak.
Nadat justitie de zaak had gesloten geloofde bijna niemand meer dat dit raadsel ooit zou worden opgehelderd. Maar op basis van 30 jaar journalistieke ervaring, mijn misdaadkennis en intuitie wist ik dat dit drama opgelost moest kúnnen worden. Maar dat is uiteraard makkelijker gedacht dan gedaan. Dat vertrouwen in een oplossing werd alleen maar bevestigd toen ik samen met redacteur/regisseur Kees van der Spek eind 2006 voor de eerste keer naar Aruba ging om de zaak te onderzoeken en we vele ongerijmdheden ontdekten. We maakten een onthullende, extra lange aflevering over de lotgevallen van Natalee en vanaf dat moment waren we allebei in de greep van Het Mysterie…
We aarzelden dan ook niet toen zich een aantal maanden geleden, in de herfst van 2007, een nieuwe kans aandiende om ons intensief met de verdwijning bezig te houden. Hoe dat precies zit, kan ik hier nu nog niet onthullen. Dat komt later. Hoe dan ook, samen bedachten Kees en ik een ingenieus, gedurfd plan dat de waarheid aan het licht zou kunnen brengen. Om het goed te kunnen uitvoeren moesten we geduld hebben en op kousenvoeten manoeuvreren. Er mocht niets uitlekken van onze operatie. Niemand mocht argwaan krijgen en zelfs op onze redactie moesten we daarom noodgedwongen bij vragen wel eens het ‘nice-to-know or need-to-know’criterium hanteren.
Er volgden uitermate spannende weken, waarin de zaak naar een climax toeging, waar we vooraf niet op hadden durven hopen. Kees en ik belden dag en nacht met elkaar, stippelden nieuwe tactieken uit en analyseerden de vorderingen. Soms konden we onze opwinding maar nauwelijks verbergen. En het aantal keren dat we ’s nachts wakker schrokken met invallen, twijfels of voornemens is niet te tellen. De vrees dat de operatie zou mislukken of op het laatste moment zou stuklopen, achtervolgde ons elke minuut. In de loop der jaren heb ik voor hete vuren gestaan in grote zaken, maar de kriebels, spanningen en stress die ik tijdens deze operatie – waarbij zoveel fout kon gaan – heb gevoeld waren nieuw.
Maar het is de inspanning waard geweest. Het moment dat Kees van der Spek en ik – staande in een benauwd spothokje op de redactie – dé beelden bekeken die alles duidelijk maakten, zal ik nooit vergeten. De woorden die we toen spraken kan ik hier niet ongekuisd optikken, maar daar zult u begrip voor hebben als u de beelden heeft gezien. De beelden van de spannendste verborgen camera-actie die ik ooit heb gedaan.
Soms leiden dagdromen toch tot harde journalistieke produkties. En de bittere waarheid…
Peter R. de Vries