Jongens ik zie het niet meer zitten.
Mn hele leven is een drama. Het begon al op de kleuterschool, werd altijd gepest en nooit voor serieus genomen omdat ik met een overgewicht zat van hier tot gunter wat eigenlijk door me moeder kwam omdat ze me eigenlijk te goed verzorgde, lief mens.
Daarna kwam het ergste, mn moeder overleed. Ik bleef achter met mn pa en mn zussie. Mn zussie had veel steun aan haar vrienden. Ik had ze niet echt, doordat ik de middelbare school ging raakte ik de vrienden die ik dacht te hebben ook kwijt. Mijn vader heeft het in deze situatie tot aan de dag van vandaag toe er nog heel zwaar mee. Mn vader kan niet tegen het huishoudelijk werk dat mn moeder had nagelaten wat iedere dag weer resulteert in gescheld en getier.
Ikzelf kwam deze periode van diepe droefheid en rouw door door met mn neus in de boeken te duiken en als een gek te gaan studeren. Daardoor kwam ik met mn mavo advies uiteindelijk in het vwo terrecht, dat zegt wel genoeg dacht ik.
Sinds een jaar of wat werd ik eigenlijk stapel op een meisje op school. Ze zat niet in mn klas maar ik zat wel 2lessen per week met haar in hetzelfde klaslokaal. Het is echt een heel rustig meisje dat ook niet echt populair is. Maar de liefheid en de gevoeligheid van haar karakter kon ik in een oogopslag zien, zij is het.
Ik heb haar al die tijd nooit aangesproken. Ik was nog te ver in de rouw om mn moeder, ik was gebroken, mn persoonlijkheid naar de kloten. Ik was ook te verlegen om het te doen, ik was dat al, maar de dood van mn moeder en de situatie thuis hebben mn verlegenheid nog een extra schop in de rug gegeven.
De laatste tijd gaat het wat beter, ik had weer kracht in mn lijf. Ik ben de laatste tijd lekker aan het uitgaan inde weekenden en heb al een leuke vrienden kring uit me klas opgebouwd. Maar nog steeds te verlegen om dat ene meisje aan te spreken. Ik zie haar tegenwoordig alleen nog maar bij gym en elke keer als ik in haar ogen keek smolt ik. En zei ook zei gluurde ook steeds naar mij, werd zenuwachtig in mijn bijzijn het was wederzijds maar zie is ook zoooo verlegen.
Ik heb volgende week de laatste keer gym van mn schholcarriere op de middelbare school. En heb mezelf de laatste tijd helemaal op zitten jutten dat meisje aan te gaan spreken. Ik had me toch een kracht en een wil om dat te gaan doen! Ik was vastberaden: het moest gebeuren!
Vandaag ben ik gaan zoeken op Cu2, heb haar gevonden en wat blijkt, ze heeft al een vriend. Naar mijn idee: sinds 2 maanden Hij moest haar hebben versierd, zei is geen meisje dat op iemand afstapt, anders had ze allang op mij afgestapt
Nog nooit heb ik me zo rot gevoeld sinds mn moeder overleed, ik word helemaal gek hier. Had ik godvordomme haar maar eerder aan gesproken, had ik maar niet in zo'n klote situatie thuis gezeten, had mn moeder nog maar geleefd, had ik maar niet gepest geweest op de basisschool. Al meer dan een jaar oogcontact en zenuwachtige trekjes in elkaar bijzijn. En nog steeds tot een week terug, er is nog spanning
Jongens, ik word gek hier, ik zie alles alleen maar zwart, ik zie geen smeuiigheid meer in het leven.
Ik ben gebroken, terug bij af.
Ik ga haar toch maar proberen aan te spreken bij gym denk ik
ik weet het niet meer
Het verhaal is lang geworden ik weet het, sorry daarvoor maar het lucht echt voor 30% op voor mij dat ik het eruit heb gegooid.
Ik weet niet wat jullie ermee moeten, sorry
"I don't want to die, but I ain't keen on livin' either" Robbie Wiliams
Mn hele leven is een drama. Het begon al op de kleuterschool, werd altijd gepest en nooit voor serieus genomen omdat ik met een overgewicht zat van hier tot gunter wat eigenlijk door me moeder kwam omdat ze me eigenlijk te goed verzorgde, lief mens.
Daarna kwam het ergste, mn moeder overleed. Ik bleef achter met mn pa en mn zussie. Mn zussie had veel steun aan haar vrienden. Ik had ze niet echt, doordat ik de middelbare school ging raakte ik de vrienden die ik dacht te hebben ook kwijt. Mijn vader heeft het in deze situatie tot aan de dag van vandaag toe er nog heel zwaar mee. Mn vader kan niet tegen het huishoudelijk werk dat mn moeder had nagelaten wat iedere dag weer resulteert in gescheld en getier.
Ikzelf kwam deze periode van diepe droefheid en rouw door door met mn neus in de boeken te duiken en als een gek te gaan studeren. Daardoor kwam ik met mn mavo advies uiteindelijk in het vwo terrecht, dat zegt wel genoeg dacht ik.
Sinds een jaar of wat werd ik eigenlijk stapel op een meisje op school. Ze zat niet in mn klas maar ik zat wel 2lessen per week met haar in hetzelfde klaslokaal. Het is echt een heel rustig meisje dat ook niet echt populair is. Maar de liefheid en de gevoeligheid van haar karakter kon ik in een oogopslag zien, zij is het.
Ik heb haar al die tijd nooit aangesproken. Ik was nog te ver in de rouw om mn moeder, ik was gebroken, mn persoonlijkheid naar de kloten. Ik was ook te verlegen om het te doen, ik was dat al, maar de dood van mn moeder en de situatie thuis hebben mn verlegenheid nog een extra schop in de rug gegeven.
De laatste tijd gaat het wat beter, ik had weer kracht in mn lijf. Ik ben de laatste tijd lekker aan het uitgaan inde weekenden en heb al een leuke vrienden kring uit me klas opgebouwd. Maar nog steeds te verlegen om dat ene meisje aan te spreken. Ik zie haar tegenwoordig alleen nog maar bij gym en elke keer als ik in haar ogen keek smolt ik. En zei ook zei gluurde ook steeds naar mij, werd zenuwachtig in mijn bijzijn het was wederzijds maar zie is ook zoooo verlegen.
Ik heb volgende week de laatste keer gym van mn schholcarriere op de middelbare school. En heb mezelf de laatste tijd helemaal op zitten jutten dat meisje aan te gaan spreken. Ik had me toch een kracht en een wil om dat te gaan doen! Ik was vastberaden: het moest gebeuren!
Vandaag ben ik gaan zoeken op Cu2, heb haar gevonden en wat blijkt, ze heeft al een vriend. Naar mijn idee: sinds 2 maanden Hij moest haar hebben versierd, zei is geen meisje dat op iemand afstapt, anders had ze allang op mij afgestapt
Nog nooit heb ik me zo rot gevoeld sinds mn moeder overleed, ik word helemaal gek hier. Had ik godvordomme haar maar eerder aan gesproken, had ik maar niet in zo'n klote situatie thuis gezeten, had mn moeder nog maar geleefd, had ik maar niet gepest geweest op de basisschool. Al meer dan een jaar oogcontact en zenuwachtige trekjes in elkaar bijzijn. En nog steeds tot een week terug, er is nog spanning
Jongens, ik word gek hier, ik zie alles alleen maar zwart, ik zie geen smeuiigheid meer in het leven.
Ik ben gebroken, terug bij af.
Ik ga haar toch maar proberen aan te spreken bij gym denk ik
ik weet het niet meer
Het verhaal is lang geworden ik weet het, sorry daarvoor maar het lucht echt voor 30% op voor mij dat ik het eruit heb gegooid.
Ik weet niet wat jullie ermee moeten, sorry
"I don't want to die, but I ain't keen on livin' either" Robbie Wiliams
.
... laatste keer gymen heh? Nou dan is het ijs gebroken en komt het gesprek vanzelf. Het hoeft echt niet super vloeiend te lopen. Dat maakt haar echt helemaal niks uit, ze vind het waarsch. dan al leuk genoeg als jij haar aanspreekt. Gesprek komt dan vanzelf. Je moet wel met je gedaches bij de dingen zijn die zij zegt en niet bij dingen als; is het leuk als ik dit zeg, is het leuk als ik me mond half open doe, is het niet erg dat die rechterkies een beetje geel is etc. etc. 
